Sweaters en chocomelk (by bbs: d)

Kera Hilson; een meisje met lange bruine haren en helder blauwe ogen. Ze is opgegroeid in ‘huize Hilson’, een grote villa aan de Amsterdamse gracht. Ze zit in 5 VWO op een privéschool bij haar in de buurt. Haar ouders hebben een tweede huis in Ibiza met 5 zwembaden, 3 sauna’s , enorm grote voetbaltafel, gamehal en nog veel meer waar elke tiener van droomt. Ze heeft veel vriendinnen met, net als Kera, rijke ouders en grote huizen. Haar beste vriedin is Liz Gomar; een meisje met blond haar en bruine ogen. Samen doen ze van alles. Het liefst gaan ze na hun privé lessen op een bankje zitten en hunks spotten.  Ja, daar zijn ze goed in! Maar op een dag veranderd haar leven, voor altijd..

~1~

Mijn ogen zwieren langs de rekken met kleding. Van alles komt voorbij. Tops, broekjes, jurkjes, rokjes… Mijn hoofd begint er van te tollen. Wanneer ik elk kledingstuk in mijn kast grondig heb bestudeerd en nog niets passends voor het diner heb gevonden, laat ik me zuchtend op mijn hemelbed vallen. Meneer Jacobs, Mevrouw Groot… Ze komen allemaal!, wat zouden ze wel niet van me moeten denken als ik niet in een prachtige, nieuwe jurk op het diner verschijn. ‘Hildeeeeeee!’ roep ik. Mijn stem weerkaatst tegen de muren van mijn kamer. Met haastige pasjes hoor ik iemand de trap op komen lopen. ‘Miss Hilson, Miss Hilson!’ Wat is er nu toch, je ging toch een passende outfit voor het diner van morgen bij elkaar zoeken?’ Een kleine vrouw met veel te hoge hakken staat in de deur opening. Hilde is onze huishoudster. Ik ken haar al erg lang. Ze zorgt bijna altijd voor me aangezien mijn ouders bijna altijd weg zijn. ‘Ik heb niets voor het diner’ zeg ik terwijl ik mijn ‘zielige puppy’ gezichtje op zet. Hilde slaat haar armen over elkaar. ‘Miss Hilson! Je kleding valt gewoon uit de 3 kasten omdat het zoveel is en ik moet geloven dat je niets hebt?’ Ik sla mijn ogen neer. ‘Maar Hilde, het diner is maar 1 keer in het jaar tijdens de overgang van herfst naar winter. Ik moet er toch perfect uit zien, of niet? ’

Arm in arm loopt ik met Liz door de stad. Onze ogen glijden langs de Chanel, Gucci en Louis Vuitton boetiekjes. Mijn ogen blijven stil staan voor een klein boetiekje waar in de etalage een wit kante jurkje hangt met gouden stof langs de onderkant. ‘Die moet ik hebben, die!’. Als een dolle ren ik naar de boetiek. ‘Dames, kan ik jullie helpen?’ Een man in pak met een klein, elegant snorretje stapt op ons af. ‘Eh, ja!’ Ratel ik. ‘Ik ben geïnteresseerd in het jurkje daar.’ Ik wijs naar de jurk die ik zonet voor de etalage zag. De man bekijkt ons van top tot teen. ‘Oke, maar de jurk is erg duur.’ De man steekt zijn neus in de lucht. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes. ‘Wat is de prijs?’ De man laat me het prijskaartje zien, 2500,-. Ik glimlach attent. ‘Ach, dat is niets! Waar kan ik hem passen? Even later stap ik lachend uit het pashokje. ‘Hij is perfect!’ Liz bekijkt de jurk en strijkt over de stof. ‘Is hij niet een beetje te kort voor een diner?’ ‘Ach, welnee!’ glimlach ik. ‘Hij is prachtig, ik neem hem!’. Tijdens het afrekenen bekijk ik de man met het snorretje nog eens heel goed. Hij heeft iets heel bijzonders in zijn gezicht. Ik weet niet wat het precies is, maar het is iets aantrekkelijks. Hij komt me tegelijk heel bekend voor.. Maar meer tijd om te kijken heb ik niet, want als ik mijn tas met mijn jurk van de toonbank heb gepakt en de man netjes heb bedankt trekt Liz me mee. ‘Kera, waar wacht je op? We gaan lunchen bij dat restaurantje om de hoek! Geld genoeg!’